Chris Rea, ik hoor sommige ongelovigen al denken 'Blues or not the Blues' maar geloof me Mr. Rea heeft bluesalbums om u tegen te zeggen en ook op deze dubbel ‘Still So Far To Go…’ staan enkele pareltjes.  Deze dubbel is een ‘Best of…’ in kader van de World Tour 2010 en ook België en Nederlend worden hierbij niet vergeten met op donderdag 04 maart natuurlijk een overvol Vorst Nationaal en een dagje later kan je hem bewonderen in Amsterdam.

Chris Rea voorstellen is natuurlijk al lang niet meer nodig van welke muziekstijl je ook liefhebber bent want wie heeft er nu nog niet gedanst op nummers als ‘On the Beach’ en ‘Josephine’ maar ook ‘stompers’  als ‘Let’s Dance’ zijn nummers die de dansvloer onmiddellijk bevolken. Op deel 1 staan de meeste ‘hits’ als ‘I Can Hear Your Heartbeat’ en ook ‘Stainsby Girls’ maar om in de aankomende nostalgische ‘sfeer’ te blijven is er natuurlijk ook ‘Driving Home For Christmas’ en wie kent er niet de opener ‘Fool (If You Think It’s Over)’.

An Englishman 'tout court' en dan mag je wel stellen dat Chris nooit buitensporig is geweest en al heeft hij een hele reeks hits gecomponeerd die niet meer zijn weg te denken op de radio toch schreef hij ook filmmuziek en enkel van zijn  nummers hebben het zelfs tot themamuziek geschopt waardoor hij zelfs enkel filmrolletjes kreeg toebedeeld  met o.a. een rol in ‘Willie and the Poorboys’ uit 1985.

Zijn stem is zeker één van zijn belangrijkste troeven maar ook zijn gitaarspel mag er best zijn wat zeker tot uiting komt wanneer hij zich begeeft op het pad van de blues. Op deel 2 staan ook nog wel nummers die het tot in de ‘charts’ brachten zoals ‘Auberge’, ‘The Road To Hell’ en ‘Julia’ want het is natuurlijk door deze hits dat er brood op de plank komt ten huize Rea.

Maar op het tweede deel van deze album komen we ook tot de blues  en wie denkt er dan niet aan zijn memorabele uitgave van ‘Blue Guitars’ uit 2005 en dan doelen we natuurlijk op de Delta bluesjes als ‘Somewhere Between Highway 61 And 49’. Maar ook met nummers als  ‘Stony Road’, ‘Easy Rider’ en zeker bij het hemels mooie ‘Blue Street’ uit het gelijknamige album ‘Blue Street – Five Guitars’ uit 2003. Dit zijn zo van die nummers waardoor Chris Rea zich ‘speciaal’ maakt want wanneer je zoveel gevoel in je nummers kan leggen, ja dan ben je een bluesman.

Dus hopen we dat niet alleen de liefhebbers van de ‘smoothy’ Rea maar dat zeker de bluesliefhebbers gaan luisteren naar zijn blues beauty’s in de hoop dat ze natuurlijk aan bod komen en zo kan iedereen genieten van de kunstjes van Mr. Chris Rea want na het beluisteren van Rea’s blues ben je verplicht een respectvolle buiging te maken.